باران

باز باران با ترانه با گهر های فراوان

می خورد بر بام خانه

من به پشت شیشه تنها ایستاده در گذرها

رودها راه اوفتاده شاد و خرم

یک دو سه گنجشک پرگو

باز هر دم می پرند این سو و آن سو

می خورد بر شیشه در مشت و سیلی

آسمان امروز دیگر نیست نیلی

یادم آرد روز باران گردش یک روز دیرین

خوب و شیرین توی جنگلهای گیلان

کودکی ده ساله بودم

شاد و خرم نرم و نازک چست و چابک

از پرنده از چرنده از خزنده بود جنگل گرم و زنده

آسمان، آبی چو دریا یک دو ابر اینجا و آنجا

چون دل من روز، روشن

بوی جنگل تازه و تر همچو می هستی دهنده

بر درختان می زدی پر هر کجا زیبا پرنده

برکه ها آرام و آبی برگ و گل هرجا نمایان

چتر نیلوفر درخشان آفتابی

سنگها، از آب جسته

 از خزه پوشیده تن را بس وزغ آنجا نشسته

دمبدم در شور و غوغا

رودخانه، با دو صد زیبا ترانه زیر پاهای درختان

چرخ می زد چرخ می زد همچو مستان

چشمه ها چون شیشه های آفتابی

نرم و خوش در جوش و لرزه

توی آنها سنگ ریزه سرخ و سبز و زرد و آبی

با دو پای کودکانه می دویدم همچو آهو

می پریدم از سر جو دور می گشتم ز خانه

می پراندم سنگ ریزه تا دهد بر آب لرزه

بهر چاه و بهر چاله می شکستم کردخاله*

می کشانیدم به پایین شاخه های بید مشکی

دست من می گشت رنگین از تمشک سرخ و مشکی

می شنیدم از پرنده داستانهای نهانی

از لب باد وزنده رازهای زندگانی

هر چه می دیدم در آنجا بود دلکش، بود زیبا

شاد بودم می سرودم روز! ای روز دلارا!

داده ات خورشید رخشان این چنین رخسار زیبا

ورنه بودی زشت و بی جان

این درختان با همه سبزی و خوبی

گو، چه می بودند جز پاهای چوبی

گر نبودی مهر رخشان روز! ای روز دلارا!

گر دلارائی ست از خورشید باشد ای درخت سبز و زیبا

هرچه زیبائی ست از خورشید باشد

اندک اندک، رفته رفته ابرها گشتند چیره آسمان گردید تیره

بسته شد رخسار خورشید درخشان

ریخت باران، ریخت باران

جنگل از باد گریزان چرخ می زد همچو دریا

دانه های گرد باران پهن می گشتند هرجا

برق چون شمشیر بران پاره میکرد ابرها را،

تندر دیوانه، غران مشت می زد ابرها را

روی برکه مرغ آبی از میانه از کرانه

با شتابی چرخ می زد بی شماره

گیسوی سیمین مه را شانه میزد دست باران

بادها با قوت خود می نمودندش پریشان

سبزه در زیر درختان رفته رفته گشت دریا

توی این دریای جوشان جنگل وارونه پیدا

بس دلارا بود جنگل به! چه زیبا بود جنگل

بس ترانه بس فسانه

بس گوارا بود باران وه! چه زیبا بود باران

می شنیدم اندرین گوهرفشانی

رازهای جاودانی، پندهای آسمانی

بشنو، اکنون کودک من! پیش چشم مرد فردا

زندگانی خواه تیره خواه روشن

هست زیبا، هست زیبا

شعری زیبا ازگلچین گیلانی( دکتر مجدالدین میرفخرایی) که همه ما رو یاد بچگی و کتاب فارسی و جنگل مبندازه. آدم میره تو حال و هوای جنگل و دشت و دمن و خوشی.

این روزا بارون میاد هوا سرده ولی دیگه از دشت و دمن و این چیزا خبری نیست. بهار هم بیاد دیگه اون حال و هوا نیست. اون وقتا مشق نوشتن کنار بخاری هم یه حال دیگه ای میداد. اون وقتا بهار هم یه حال دیگه ای داشت جشن نوروز هم یه حال دیگه ای داشت. سر سفره می نشستیم و منتظر می موندیم سال تحویل بشه و بعد عیدی هامونو از بزرگترا بگیریم. اما این روزا انگار نه انگار. انگار همین چند هفته پیش بود که عید نوروز بود . چشم به هم که زدیم دیدیم دو ماه دیگه عیده. اون موقع ها هم محرم و تاسوعا عاشورا هم یه حال دیگه ای داشت الان که دیگه شده پارتی دختر پسرا.

من خیلی دلم می خواد بتونم دوباره به اون روزا برگردم. اون روزایی که بچه بودیم و تموم غصمون این بود که بابا یا مامان واسمون یه بستنی بگیره. خیلی دوست دارم یه روز صبح ساعت هفت منو از خواب بیدار کنن و من سریع برم لب پنجره ببینم داره بارون میاد یا نه و با دیدن بارون ناراحت بشم که زنگ ورزش نمی تونیم بریم حیاط. خیلی دوست دارم دوباره توی سرویس مدرسه مشق بنویسم. فقط یه بار بتونم کتاب فارسیمو ببرم پیش بابابزرگ و بهش بگم واسم دیکته بگو من بنویسم اونم واسم دیکته بگه. یاد بابابزرگ بخیر جاش خیلی خالیه. واقعا از وقتی که اون رفت پیش خدا دیگه اون دوران برنگشت. بابابزرگ قول میدم فردا صبح بیام پهلوت خیلی وقته که نیومدم. دلم واست تنگ شده کاشکی اینجا بودی. خیلی دوستت دارم.