شیر

ای شیر، ای نشسته تو غمگین وسوکوار

ای سنگ سرد سخت

تا کی سوار پیکر تو کودکان کوی

یکبار نیز نعره بکش غرشی برآر

تا دیده ام تورا خاموش بوده ای

در ذهن همگنان بیگانه بوده ای و فراموش بوده ای

در تو چرا صلابت جنگل نمانده است؟

در تو کنون مهابت از یاد رفته است

در تو شکوه و شوکت بر باد رفته است

باور کنم هنوز کز چشم وحش جنگل

هر غرش تو باز ره خواب می زند؟

باور کنم هنوز از ترس خشم تو

شبها پلنگ از سر کهسار دور دست،

دست طلب به دامن مهتاب میزند؟

از آسمان سربی یک ریز و تند ریزش باران است

از چشم شیر سنگی خونابه سرشک روان است

ای شیر سنگی، ای تو چنین واژگونه بدبخت

ای سنگ سرد سخت

همدرد تو منم

من نیز در مصیبت تو گریه می کنم.

شعری از حمید مصدق وصف حالی از ایران عزیز ما